ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΙΟ ''Η ΗΠΕΙΡΟΣ'', ΒΑΡΒΑΚΕΙΟΣ

Posted by Teo Kara (Ωδή στον πατσά και όχι μόνο!)

    Για πρώτη φορά στην ιστορία του blog νοιώθουμε και οι δύο συγγραφείς (και καλά!) την ανάγκη να αποτίσουμε μέγιστο φόρο τιμής σε ένα ξεχωριστό μαγαζί που γέμισε τα στομάχια μας αρκετές φορές το 2017, με ποικίλους συνδυασμούς παρέας και πιάτων και κοινό πάντα παρονομαστή το σαρδόνιο ξεκοιλιασμένο χαμόγελο κατά την έξοδο!

    Το σκηνικό άγνωστο σε πολλούς ερασιτέχνες, αλλά κάθε ψαγμένος μερακλής γνωρίζει ότι η κεντρική κρεαταγορά κάθε πόλης κρύβει γαστριμαργικά διαμάντια είτε απ' το πρωί είτε μεταμορφωμένη το βράδυ σε ιλουστρασιόν έκδοση της πάλαι ποτέ εργατικής τάξης. Κάπου εκεί λοιπόν ανάμεσα σε κρεμασμένες μοσχαροκεφαλές και φίνες, καλοκαθαρισμένες συκωταριές κρύβεται ένα διαχρονικό οινομαγειρείο από νωρίς το πρωί, διανυκτερεύοντας (ευτυχώς) κάποια συγκεκριμένα βράδια και εποχές, πραγματική όαση για μυημένους ουρανίσκους! 

    Γεννημένος και μεγαλωμένος μέχρι τα 25 μου στη συμπρωτεύουσα, τολμώ να πω ότι ανδρώθηκα με την κουλτούρα τέτοιων ταβερνείων-καπηλειών και να με συγχωρέσει η αγαπητή ιδιοκτήτρια Ράνια Καρατζένη αν αλλιώς θέλει να ονοματίζει το (γευστικό) παιδί της! Στη Θεσσαλονίκη ο πατσάς δεν αποτελεί μόνο την ανακουφιστική διέξοδο κάθε μπεκρούλιακα στις 6 το πρωί, αλλά μία κουλτούρα που αν είσαι τυχερός τη ζεις από πολύ μικρός. Έχω μνήμες απ'τον πατέρα μου να με πιάνει απ΄το χέρι και να με κατευθύνει στα πρώτα μαθήματα μύησης αυτού του περίεργου (τότε) εδέσματος. Οπότε μπορώ να πω περήφανα πως ΝΑΙ, τρώω πατσά απ' την προσχολική μου ηλικία!! 

    Σε όποια σχολή και αν ανήκεις, αν ψάχνεις δηλαδή ετυμολογικά να μεταφράσεις τη λέξη για να αποδείξεις (στον εαυτό σου κυρίως) ότι η κοιλιά και μόνο είναι η γνήσια εκδοχή της σούπας ή αν προτιμάς και λίγο ποδαράκι να δώσει εκείνη την περίφημη πηχτάδα, αν συμμετέχεις ακόμη στο ανούσιο debate ψιλό ή χοντροκομμένο, αν γουστάρεις και λίγο μαγουλάκι στο πιάτο σου ή ακόμη χειρότερα αν δεν έχεις αποφασίσει αν τον θες από μοσχάρι, γουρούνι ή αρνί, ΕΝΑ είναι το σίγουρο. Αυτός που ξέρει, θα εκτιμήσει τον καλό μερακλίδικο πατσά όπως και να του' ρθει σερβιρισμένος. Και προφανώς, χωρίς πολλά λόγια, εδώ έχουμε μια τέτοια περίπτωση. 

    Η μόνη μου ένσταση, που ισχύει όμως για κάθε αντίστοιχο μαγαζί που έχω επισκεφτεί στην πρωτεύουσα, είναι η μία και μόνη, υποχρεωτική μορφή σερβιρίσματος ως προς το μέγεθος του περιεχομένου κρέατος, γεγονός που από μόνο του δε σε κάνει εσένα να αναρωτηθείς και πολλά. Εγώ όμως μεγάλωσα με την συμπονετική ερώτηση του μαγαζάτορα, που σε έβλεπε με κόκκινα μεθυσμένα μάτια τις πρώτες πρωινές ώρες "Ψιλό ή χοντρό?" και ακολουθούσε η ιεροτελεστία του κοψίματος μπροστά σου, με ρυθμικές και συνεχόμενες μπαλταδιές στον πάγκο του μάγειρα, γεμίζοντας ηχητικά το μαγαζί και ολοκληρώνοντας ακουστικά τη γευστική και οσφρητική πανδαισία!

    Για την ιστορία δοκίμασα και μια θεσπέσια γίδα φρικασέ (8,90€) και μια ψαρόσουπα (κόστος κάπου εκεί γύρω), αλλά συγγνώμη, η καρδιά και το στομάχι μου ανήκουν στον πατσά. Με 6€ η μερίδα σίγουρα την επόμενη φορά, τρεις θα τις καταφέρω!

    Συνέχεια και επίλογος από τον επίσης ακούραστο στομαχικώς, Σάκη Κ. aka Sindar...  

        

   Αρπάζοντας το πιρούνι...ουπς σκυτάλη ήθελα να πω, βουτάω στις παρεξηγημένες αλλά πεντανόστιμες μπάμιες. Μεγάλος και κακός χαμός έγινε στα σόσιαλ μίντια, το ποστάρισμα της φωτογραφίας του πιάτου. Ούτε για την Ωραία Ελένη τέτοια διαμάχη, σχεδόν πόλεμος. Να πω την αλήθεια το άξιζαν. Μαγειρεμένες όσο έπρεπε και υφή που δεν είχε καμία σχέση με ό,τι φαντάζονται και σιχαίνονται οι περισσότεροι. Ίσως η Ήπειρος να είναι το μέρος για να τις γευθείς με λίγο κοτοπουλάκι για πρώτη φορά. 

    Για τη συνέχεια μία ασφαλής (safe στην καθομιλουμένη) επιλογή για τον περισσότερο κόσμο, (ξέρεις αυτούς που δεν τους αρέσει ο πατσάς, τους ξινίζει η μπάμια και άλλα τέτοια) μία κρεατόσουπα με τα όλα της. Το πιάτο ξεχειλισμένο με τη σούπα, τα άφθονα λαχανικά και το καταπληκτικό μοσχάρι είναι η καλύτερη κρεατόσουπα που έχω φάει (ακόμη καλύτερη και από την δική μου μυθική κρεατόσουπα!!! Είπαμε δεν τρώμε μόνο δημιουργούμε και ιδιωτικώς). Το κρέας ήταν μαλακό και ζουμερό και σε μεγάλη ποσότητα που σπάνια θα βρεις. Τα λαχανικά τέλεια μαγειρεμένα που σε κάνουν να θαυμάζεις την μαστοριά του μάγειρα. 

    Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγεις από αυτό το μέρος πεινασμένος και ανικανοποίητος γευστικά, όποια και αν είναι τα γευστικά γούστα σου. Και εκτός από στομάχι γεμάτο θα φύγεις και με τσέπη γεμάτη. Δύο μεριδούλες 14 ευρούλια και κάτι ψιλά δεν τα λες πολλά. Φυσικά η Ήπειρος λαμβάνει το βαρύτιμο τίτλο masaboukes approved, αλλά αν μου επιτρέπεται να πω, στο τέλος του γεύματος θα ήταν ωραία προσθήκη ένα γλυκό κουταλιού ή ένα λουκουμάκι ή ένα κάτι τοσοδούλι σπιτικογλυκάκι.