Απάγκιο Ταβέρνα, Πόρος

Η επιλογή του Πόρου σαν προορισμό μίνι διακοπών ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση. Γρήγορη και φθηνή (κυρίως!) πρόσβαση με αυτοκίνητο, σαφής νησιωτικός και γραφικός αρχιτεκτονικός προσανατολισμός της χώρας και πολλές επιλογές σε φαΐ, ποτό, γλυκό (το τρίπτυχο της διασκέδασης, δηλαδή, για μένα!). Βάλε και μια φανταστική παραλία στα πόδια σου (Ασκέλι) και έχεις εγγυημένη καλοπέραση, αρκεί να αποφύγεις γευστικές κακοτοπιές που θα σε κάνουν να νιώσεις σαν μ@λ@κ@ς Γερμανός τουρίστας! Και εδώ έρχεται ο Μασαμπούκας να σε βγάλει από τις παγίδες!

Η πρώτη κίνηση σε άγνωστους γαστρονομικούς προορισμούς είναι να μπεις σε κάποιο γνωστό ιστότοπο του είδους και να περιπλανηθείς νοερά, παίρνοντας μια πρώτη γεύση πριν επιλέξεις που θα φας. Η άλλη λύση είναι πάνω στη βόλτα να κάτσεις όπου σε γεμίζει το μάτι. Εγώ (σαν πιο ψαγμένος βεβαίως βεβαίως!) διαλέγω συνδυασμό των παραπάνω και συνήθως πέφτω μέσα. Έτσι το Απάγκιο, που φιγουράρει σταθερά στην πρώτη τριάδα προτιμήσεων ήταν μια δεδομένη επιλογή.

Στην άκρη του γραφικού λιμανιού, κλασική νησιώτικη ταβέρνα χωρίς υπερβολές, φιοριτούρες και παπάτζες στη διακόσμηση (λιτή και απέριττη στα Ελληνικά!). Ευγένεια στην υποδοχή (μεγάλο ατού), διευκόλυνση στην επιλογή τραπεζιού, εμφιαλωμένο νερό, κρασί χύμα, σόδα, χυμός και ξεκινάμε όμορφα. Ψαγμένη κάβα από μπύρες, με σαφή προτίμηση στην Ελληνική μικροζυθοποιία και η επιλογή της Ζέος (από Άργος ορμώμενη) έσβησε τέλεια το μασαμπούκιασμα.
Γαρίδα Σύμης να την τρως με το κουτάλι (ο μικρός δεν άφησε ούτε ουρά), σαρδέλα ψητή καθαρισμένη και ανοιγμένη, όπως πρέπει δηλαδή και όχι γνωστές δικαιολογίες περί τακτικής μαγειρέματος και στραβοξύπνησε ο μάγειρας και δεν τις ανοίγει και π@π@ριές καμαρωτές! 

Μπιφτέκι για τη σύζυγο, η οποία ως γνωστό από ψάρι μόνο το Νέμο και τη Ντόρυ έχει ακουστά, το οποίο όμως κατά κοινή ομολογία (δοκιμάσαμε όλοι δηλαδή!) κόντραρε στα ίσια αντίστοιχα πιάτα γνωστών κρεατοταβερνών. Ακόμη και τα αρχικά ορεκτικά τα οποία περιμένεις να διαθέτουν την κλασική τυπικότητα και αδιαφορία μιας νησιώτικης ψαροταβέρνας σερβιρίστηκαν με περίσσεια μαεστρία και φαντασία και ήταν σίγουρα ανώτερα από αντίστοιχα που έχουμε λουστεί σε πολλά μαγαζιά της πρωτεύουσας.

  Κολοκυθοκεφτέδες πεντανόστιμοι, με ιδανικό συνοδευτικό ντιπ, μαστέλο (ή μήπως χαλούμι, μην σε κοροϊδεύω!) σε ποσότητα και γεύση επαρκέστατο ακόμη και το σκέτο αγγούρι που ζητήσαμε για τον μικρό σερβιρίστηκε κομμένο και ξεφλουδισμένο με μαγκιά και φλούδα! Όλα αυτά με 50€ (με κέρασμα στο τέλος σφηνάκια τοπικού αλκοολικού εδέσματος) το λες μια αξιοπρεπέστατη γευστική βραδινή εξόρμηση!

Στο χώρο της εστίασης, που τον κατέχω προς το παρόν σαν απλός αλλά απαιτητικός καταναλωτής ισχύει ότι μια επιχείριση δεν μπορεί να σταθεί και να προκόψει αν το αφεντικό δεν έχει διαρκή και σταθερή παρουσία μέσα σε αυτήν. Στο Απάγκιο, ο πατέρας-παλιό αφεντικό έχει κρατήσει την "υψηλή επιστασία", αλλά έχει παραχωρήσει διακριτικά τη διαχείριση σε δύο γιους. Ο ένας χειρίζεται με μαεστρία τον έξω κόσμο, παίρνοντας ακόμη και παραγγελίες και ο άλλος ο αθέατος για πολλούς (όχι όμως και για μένα!), είναι ο σεφ-μάγος και αφεντικό της κουζίνας! Οικογενειακή επιχείριση, διακριτοί ρόλοι : Ιδανικός συνδυασμός για εγγυημένη κυριαρχία! Αν ξεκινήσετε από εδώ τις μάσες στο νησί κινδυνεύετε να κολλήσετε!